PSYCHOSIS [JinKook]

Bangtan Weekend #46 FAKE LOVE

PSYCHOSIS

Jin x Jungkook

            เขาไม่ยอมให้จองกุกรักเขาอยู่ฝ่ายเดียวหรอก

            ฝ่ามือหนารั้งท้ายทอยร่างเล็กเข้ามารับจูบจากตนให้แนบชิดยิ่งขึ้น ริมฝีปากบางอ้าออกเพื่อหายใจเพียงเล็กน้อยแล้วขยับเข้าแนบชิดกับส่วนเดียวกันของร่างสูงอีกครั้ง 


ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ร่างกายสมส่วนขยับลงมานั่งอยู่บนตักของซอกจิน ไม่รู้ว่าตอนไหนที่อุณหภูมิร่างกายเริ่มสูงขึ้น อาจจะเป็นตอนที่จองกุกเผยอปากให้เรียวลิ้นร้อนเข้ามาทักทาย หรือเป็นตอนที่นิ้วมือสอดเข้าไปตามไรผมสีดำของซอกจินพลางขยุ้มมันตามแรงอารมณ์ แต่พวกเขาก็ยังต้องการกัน มากกว่านี้ แม้ว่าเครื่องปรับอากาศจะทำให้รู้สึกร้อนมากขึ้นจนควรจะหยุดก็ตาม

ตอนนี้สิ่งที่พวกเขาต้องการมีแค่ความร้อนจากกันและกันเพียงเท่านั้น

เสื้อผ้าถูกถอดออกหลังจากพวกเขาย้ายขึ้นมาบนเตียง ไม่มีใครสนใจว่ามันจะไปกองอยู่ที่ไหนเพราะอย่างไรก็มีคนเตรียมชุดใหม่ไว้ให้ในตู้เสื้อผ้าอยู่แล้ว ร่างสูงแตะจูบไปตามร่างกายเปลือยเปล่าเรียกเสียงครวญครางเป็นระยะ ซอกจินทำอย่างที่ตนเองเคยทำและจองกุกก็ชอบมัน เขาไม่คิดว่าจะได้ทำมันในสถานการณ์แบบนี้ แต่มันก็ทำให้ลืมเรื่องที่กังวลไปได้บ้าง

“อะ..” เสียงครางเบาๆเมื่อริมฝีปากอุ่นครอบครองยอดอก อดไม่ได้ที่จะแอ่นกายรับสัมผัสวาบหวามที่อีกครมอบให้ ซอกจินไล่แสดงความเป็นเจ้าของมาตั้งแต่ลำคอ แผ่นอก ไปจนถึงหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อประปรายชวนมอง

แน่นอนว่าชวนสัมผัสด้วย ไม่ว่าจะด้วยมือหรือริมฝีปากก็ตาม

แรงขบกัดเบาๆทำให้จองกุกเผลอแขม่วท้องเพราะความเสียวกระสัน ซอกจินเลื่อนใบหน้าต่ำลงเรื่อยๆจนเขาไม่กล้าจะจินตนาการต่อว่าร่างสูงจะทำอย่างไรกับเขาต่อ และไม่ต้องให้คิดนานความอุ่นร้อนก็เข้าครอบครองตัวตนของเขา เสียงครางหวานเร้าอารมณ์เมื่อร่างกายสัมผัสกับความอ่อนนุ่มที่กลืนกินร่างกายด้านหน้า แต่การกระทำด้านหลังกลับหยาบโลนและไม่อ่อนโยนกับเขาเลยสักนิด เพราะมันทำให้จองกุกแทบจะสำลักความสุขจนตายอยู่แล้ว

“พ.. พี่จิน... พอ” จองกุกพูดเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่อรู้สึกว่าอีกคนปรนเปรอตนเองมากไปแล้ว เขารั้งใบหน้าซอกจินขึ้นมาประกบจูบอีกครั้งก่อนกระซิบประโยคที่บอกซอกจินว่าไม่จำเป็นต้องอดทนอีกต่อไป

“ผมไม่อยากเอาเปรียบนะครับ”

แล้วจองกุกก็ต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้งเมื่อพูดจบ คราวนี้มันไม่ใช่น้ำตาจากความกังวลหรือโกรธหากแต่เป็นความเจ็บและสุขสมไปพร้อมกัย ซอกจินจูบซับที่หางตาและใบหน้าของอีกคนอย่างอ่อนโยนตรงข้ามกับการกระทำด้านล่าง มือของเขากดข้อมือเล็กลงบนฟูกก่อนเลื่อนนิ้วสอดประสานกันเช่นเดียวกับร่างกายทั้งสอง พร่ำบอกคำรักที่ไม่มีใครได้ยินแต่รับรู้ได้ด้วยร่างกายของคนทั้งคู่เท่านั้น

“จะอยู่กับพี่ตลอดไปมั้ย?” ร่างหนาถาม แม้จะรู้ว่าอีกคนคงใกล้หมดเรี่ยวแรงจะตอบแล้วก็ตามที และก็เป็นอย่างที่คิดเมื่อจองกุกทำได้เพียงพยักหน้าก่อนร้องออกมาเมื่อเขาเจอจุดอ่อนของอีกคนเข้า

อดแกล้งไม่ได้อยู่ดี

“พี่ต้องการจองกุกทุกวัน ทุกเวลา จะอยู่กับพี่ตลอดไปรึเปล่า?”

“ย.. อยู่ อยู่ครับ อ๊ะ!” เมื่อได้คำตอบที่พอใจเขาก็พอจะใจดีช่วยทำให้มันจบลงสักที เสียงกรีดร้องเมื่อปลายทางมาถึงดังขึ้น ก่อนคนตัวเล็กที่อ่อนเพลียจะหลับไปด้วยสีหน้าที่อ่อนแรงแต่ดูผ่อนคลายกว่าคืนก่อนๆ ร่างสูงผละออกมาจากกายนวลขาวอันเป็นที่รักของเขา กดจูบที่ขมับเบาๆพร้อมพูดสิ่งที่เขามักจะบอกกับจองกุกเสมอแม้ว่าตอนนี้อีกคนจะหลับไปแล้วก็ตาม

“พี่รักจองกุก”

มีต่อที่ https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1673174&chapter=15 นะคะ