Say My Name 22

ระยะห่างของใบหน้าทั้งสองลดลงจนไม่เหลือช่องว่าง ริมฝีปากอิ่มที่เป็นฝ่ายขยับเข้าหาก่อนขบเม้มกลีบปากบางอย่างนุ่มนวล แม้ในตอนแรกอีกฝ่ายจะดูเหมือนปฏิเสธแต่สุดท้ายก็ยอมตอบรับสัมผัสนั้นกลับเช่นกัน ซอกจินประคองท้ายทอยของเด็กหนุ่มเอาไว้แล้วเอียงใบหน้าให้ริมฝีปากแนบชิดกันมากขึ้น จมูกโด่งสัมผัสผ่านกันทุกครั้งที่ร่างสูงขยับบดเบียดปากนิ่มด้วยส่วนเดียวกัน ก่อนเรียวลิ้นจะแตะกันเบาๆเมื่อจองกุกเผยอปากหายใจแล้วเป็นโอกาสให้ซอกจินได้หยอกล้อกับโพรงปากอุ่น

กล้ามเนื้ออ่อนนุ่มด้านในถูกชักจูงให้เกี่ยวกระหวัดกันกลับไป ซอกจินดึงมืออีกข้างของจองกุกที่เขายังจับเอาไว้เมื่อครู่ให้วางบนไหล่ ส่วนตัวเขาค่อยๆขยับเข้าไปใกล้พลางสัมผัสส่วนเว้าโค้งบนเรือนร่างของอีกคน ฝ่ามือที่เย็นกว่าอุณหภูมิน้ำทำให้จองกุกสะดุ้งเมื่อร่างกายถูกแตะต้อง แต่เขาก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้เพราะถูกหลอกล่อเอาไว้ด้วยรสจูบหอมหวาน

อันที่จริงแล้วเขากำลังติดกับมันอย่างจัง

“อื้อ...” ตัวตนของเด็กหนุ่มถูกสัมผัสด้วยฝ่ามือใหญ่โดยไม่ทันระวังจนต้องร้องท้วง แค่เผลอครู่เดียวเขาก็ถูกควบคุมโดยร่างสูง ซอกจินผละออกเล็กน้อยแล้วมองจ้องเข้าไปในดวงตากลมใส

“ฉันจะไม่ถามว่านายต้องการมันไหม...” เขาพูดเสียงแหบพร่า แกล้งใช้จมูกคลอเคลียกับแก้มขาวอย่างเอาแต่ใจ

“ฉันอยากให้นายร้องขอมันเอง”

“ฮึก!..” จองกุกร้องเมื่อนิ้วหัวแม่มือปัดผ่านส่วนปลาย เพราะน้ำอุ่นๆและรสจูบเมื่อกี้ทำให้เขารู้สึกอึดอัดขึ้นมาเร็วกว่าปกติ ยิ่งซอกจินดูดเม้มที่ลำคอเบาๆยิ่งทำให้ร่างกายร้อนรุ่มขึ้นไปกว่าเดิม

ถ้าเป็นบนเตียงเขาคงไม่ยอมทำอะไรแบบนี้แน่

“ช.. ช่วยผมหน่อยครับ...” จองกุกพูดเสียงขาดห้วง

“ผมต้องการคุณ...”

สิ้นคำร้องขอซอกจินก็ยกยิ้มอย่างพอใจแล้วเริ่มขยับมือ ปากอิ่มกระซิบหลอกล่อขอฟังเสียงอีกคนจนเด็กหนุ่มยอมปล่อยเสียงที่กลั้นอยู่ในลำคออออกมาอย่างไม่เขินอาย มืออีกข้างเลื่อนไปจับเรียวขาขาวให้แยกออกจนเขาสามารถทำอะไรๆได้ถนัด ส่วนคนตัวเล็กเองก็ไม่ทันสนใจเลยสักนิดว่ากำลังโดนคุกคามหนักขึ้น

“ต้องการฉันอีกรึเปล่า?” ซอกจินก้มถามชิดใบหูแดงๆเมื่ออีกคนดูใกล้จะถึงฝั่งฝันแล้ว จองกุกปรือตามองทั้งใบหน้าแดงก่ำก่อนจะพยักหน้าช้าๆให้ร่างสูงได้ใจ

“เด็กดี” เขาขบเบาๆที่เนื้อเนียนตรงกระดูกไหปลาร้าของร่างเล็ก

“ฉันก็ต้องการนายเหมือนกัน”

“อ่ะ!” จองกุกอุทานเสียงดังเมื่อถูกดึงให้ขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวของซอกจิน บั้นท้ายเกือบจะสัมผัสกับกลางกายของร่างสูงหากเขาไม่ใช้มือยันหน้าท้องของอีกคนไว้เสียก่อน

“ชู่ว... ใจเย็นๆ” ซอกจินปรามคนที่ดูจะตื่นกลัวขึ้นมา เขาค่อยๆประคองสะโพกของอีกคนให้นั่งลงบนตัก ย้ายมือเรียวทั้งสองมาไว้ที่ไหล่ของตนเอง

“วางไว้ตรงนี้...” เขาบอกเสียงนุ่มนวล

“นอกนั้นฉันจัดการเอง”

สิ้นคำพูดของคนข้างใต้จองกุกก็ต้องนิ่วหน้ารับความแข็งขืนที่แทรกเข้ามาในร่างกายโดยไม่เบิกทาง ฟันคมกัดริมฝีปากล่างเอาไว้อย่างอดกลั้นแม้ซอกจินจะเพิ่งผ่านไปได้แค่ส่วนปลาย เขาเบนความสนใจของคนด้านบนด้วยรสจูบอ่อนโยนและฝ่ามือที่ขยับรูดรั้งส่วนกลางลำตัวไปพร้อมกัน

จองกุกแทบจะเป็นบ้าตอนที่ซอกจินเข้ามาจนสุด

เพราะอยู่ในท่านี้ทำให้เขารับตัวตนของอีกฝ่ายได้ลึกมากกว่าเดิม และซอกจินก็ไม่ได้ให้เขาทำสิ่งที่ฝืนใจจริงๆหลังจากนั้น จองกุกแทบไม่ต้องทำอะไรนอกจากส่งเสียงครางหวานหูเมื่อร่างสูงขยับเข้าออกภายในร่างกายของตนเอง แต่จริงๆแค่ต้องประคองร่างกายให้อยู่โดยไม่ทรุดลงไปทับอีกคนเขาก็ไม่มีสติจะทำอย่างอื่นอีกแล้ว จากจังหวะเนิบนาบให้ปรับตัวในตอนแรกกลายเป็นถี่รัวและหนักหน่วงจนแทบกรีดร้อง จองกุกไม่เคยรู้สึกเสียวซ่านขนาดนี้มาก่อนในชีวิต

ไม่รู้ว่าออนเซ็นหรือซอกจินที่ทำให้เขาร้อนไปทั้งกายขนาดนี้

“ผม.. อ๊ะ!” กายบางสะดุ้งเมื่อส่วนปลายของซอกจินแตะถูกบางจุดในร่างกาย แล้วก็ต้องกลั้นเสียงเอาไว้เมื่อนึกขึ้นได้ว่านี่มันมืดแล้วและเขาอยู่ในที่เปิดโล่งถึงมันจะเป็นที่ส่วนตัวก็ตาม แต่ยิ่งพยายามอดทนก็ยิ่งถูกแกล้ง ซอกจินที่ค่อยๆรู้จักร่างกายของจองกุกประคองสะโพกผายเอาไว้แล้วส่งแรงขึ้นไปกดย้ำจุดที่ทำให้อีกคนหลุดเสียงร้องเมื่อครู่

“ตรงนี้เหรอ?”

“อื้อ!! ฮะ!” ใบหน้าหวานส่ายไปมาอย่างทรมานเมื่อเขาใกล้จะถึงจุดสูงสุดแล้วยังถูกกระตุ้นจากทางด้านหลังแบบนี้ ซอกจินจึงต้องช่วยสนองทั้งอารมณ์ของเด็กหนุ่มและของตัวเองให้ถึงฝั่งฝันเสียที

“ฮึก!.. อือ”

“อย่ากัดปาก” เขาส่งแรงจากช่วงล่างถี่รัวจนคนที่อยู่ด้านบนกัดปากแน่นอย่างอดกลั้น

“ฉันอยากได้ยินเสียงนาย”

“อะ อ๊า!!”

ซอกจินขยับฝ่ามือเป็นจังหวะเดียวกับที่สวนสะโพกเข้าหาร่างเล็กจนกระทั่งจองกุกปลดปล่อยออกมา ร่างสูงกดย้ำภายในร่างกายของเด็กหนุ่มอีกครู่ก่อนจะถึงปลายทางตามอีกคนไป แม้ของเหลวและตัวตนของคนใต้ร่างที่ยังอยู่ในร่างกายจะทำให้รู้สึกอึดอัดแต่ร่างเล็กก็ทิ้งตัวซบใบหน้าลงกับไหล่กว้างอย่างเหนื่อยอ่อน ซอกจินยกยิ้มอย่างเอ็นดูจนต้องหันไปฝังจมูกลงข้างขมับเปียกชื้น

“ฉันว่าเราทำผิดกฎออนเซ็นแล้วล่ะ” ซอกจินพูดกลั้วหัวเราะก่อนจะถอนกายออกแล้วพาจองกุกไปล้างตัวในห้องน้ำ

กลับไปอ่านต่อและคอมเม้นท์ได้ที่ https://writer.dek-d.com/RMJHyun/writer/viewlongc.php?id=1662540&chapter=22