Say My Name 11

“ผมเป็นคนชอบรื้อของซะด้วยสิ...”

พูดจบมือเล็กก็ล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงสแลคของคนบนร่างหยิบโทรศัพท์และบัตรเครดิตที่เพิ่งใช้ที่ร้านอาหารออกไปวางไว้ข้างหมอน ก่อนเลื่อนมือลงไปที่ขอบกางเกงแล้วล้วงเอาชายเสื้อเชิ้ตออกมาจนหมดก่อนจะขยับมาที่เข็มขัดแล้วค่อยๆปลดมันออก ซอกจินหัวเราะเบาๆเมื่อเข้าใจการกระทำของอีกคนแล้วหันมาสบตาขณะที่ปล่อยให้มืออีกฝ่ายได้ทำตามใจชอบ

“สาบานกับฉันมั้ยว่านายไม่เคยนอนกับใครมาก่อน”

“สาบานครับ”

“แล้วที่ทำอยู่คืออะไร?”

“ก็... ทำตามที่หาข้อมูลมาน่ะ”

เมื่อจองกุกพูดจบซอกจินก็ประกบจูบริมฝีปากเล็กทันที กลีบปากบดเบียดดูดดึงกับอีกฝ่ายจนเกิดเสียงเช่นเดียวกับจองกุกที่จูบตอบอย่างไม่ยอมแพ้ มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุขสอดเข้าลูบไล้เรือนร่างที่ยังมีเสื้อเชิ้ตตัวในใต้เสื้อสูทเนื้อดี สะกิดยอดอกของเด็กหนุ่มเพราะแรงอารมณ์ที่กำลังเพิ่มขึ้นผ่านเนื้อผ้าให้จองกุกได้หลุดครางทั้งที่ริมฝีปากยังเชื่อมต่อกัน ซอกจินจัดการถอดเสื้อสูทตัวนอกออกแล้วโยนมันไปไว้ที่พื้น ดึงเนคไทสีเดียวกันออกแล้วโยนไว้ที่เดียวกันก่อนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวในอย่างรวดเร็ว

“ฮะ..” เมื่อกระดุมหลุดออกจนหมดฝ่ามือเย็นชื้นก็สอดเข้าลูบไล้ผิวเนียนได้โดยตรงจนจองกุกเผลอครางเพราะอุณหภูมิจากฝ่ามือของอีกคน ซอกจินถอนริมฝีปากออกมาแล้วกดจูบที่ซอกคอขาว เลื่อนมาขบเม้มบริเวณไหปลาร้าให้ขึ้นรอยอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วขยับใบหน้าต่ำลงมาเรื่อยๆ

“อ๊ะ! คุณ...” ยอดอกสีสวยถูกครอบครองด้วยโพรงปากอุ่น ลิ้นร้อนแลบเลียดั่งมันเป็นขนมหวานแล้วหันไปทำแบบเดียวกันกับอีกข้าง จองกุกเผลอแอ่นอกรับสัมผัสขณะที่มือทั้งสองข้างสอดเข้าไปในกลุ่มผมของอีกคนอย่างหาที่ระบายอารมณ์

ให้ตายเถอะ มันดีกว่าตอนใส่เสื้อจนอยากจะเป็นบ้า

ซอกจินเลื่อนใบหน้าต่ำลงมาจนถึงหน้าท้อง กดจูบสร้างร่องรอยไว้อีกสองสามจุดก่อนมาถึงขอบกางเกงนักเรียนสแลคสีดำ

ร่างสูงปลดเข็มขัดของอีกคนแล้วค่อยๆรูดออกจากกางเกง เมื่อโยนไปไว้ที่ข้างเตียงแล้วจึงปลดกระดุมเสื้อตัวเองอย่างช้าๆพร้อมกับมองใบหน้าขึ้นสีระเรื่อของเด็กหนุ่มใต้ร่างไปด้วย อีกคนที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะบิดเร่าอย่างทรมานนั้นสามารถปลุกอารมณ์ให้ซอกจินได้เป็นอย่างดี และเมื่อดวงตากลมฉ่ำน้ำปรือมองคนตรงหน้าด้วยแรงอารมณ์ก็เหมือนถูกดึงดูดไม่ให้ละสายตาไปไหนได้อีก

จองกุกเอาแต่จ้องมองซอกจินอย่างไม่รู้ตัวจนกระทั่งท่อนล่างว่างเปล่า เรียวขาขยับเข้าหากันพร้อมบิดกายไปอีกทางแล้วใช้มือปกปิดส่วนอ่อนไหวที่เริ่มชูชันเพราะแรงอารมณ์อย่างเขินอาย แต่กลับไร้เรี่ยวแรงจนซอกจินสามารถดึงออกได้อย่างง่ายดาย ข้อมือทั้งสองถูกตรึงไว้ข้างศีรษะ เช่นเดียวกับท่อนขาของคนด้านบนที่ขยับมาแทรกระหว่างขาเรียวทั้งสองข้างเพื่อแยกมันออกจากกัน

“อืม... คุณซอกจิน..” มือข้างหนึ่งของจองกุกถูกปล่อยให้เป็นอิสระเพื่อที่ซอกจินจะได้ปรนเปรอส่วนกลางลำตัวของอีกคน

“อ๊ะ ฮะ...” ซอกจินขยับรูดรั้งแก่นกายในมือแล้วเร่งความเร็วมากขึ้น เรียกเสียงครางของเด็กหนุ่มให้ดังจากริมฝีปากบางได้เป็นอย่างดี

“ร.. เร็วอีก อื้อ!..” แต่จู่ๆร่างสูงก็หยุดการกระทำนั้น จองกุกมองอีกคนด้วยสีหน้าทรมานในขณะที่ซอกจินยกยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งให้

“อ้อนฉันสิ”

“คุณ..” จองกุกเรียกอีกคนเสียงเบาหวิวจนน่าสงสาร แต่ซอกจินก็ยังไม่ใจดีช่วยอีกคนง่ายๆ

“คุณซอกจิน...”

เด็กอะไรน่าแกล้งชะมัด

ยิ่งอยู่บนเตียงยิ่งน่าแกล้งยิ่งกว่าเดิม

“จะให้ช่วยอะไรเหรอ?” ซอกจินค่อยๆขยับรูดรั้งส่วนอ่อนไหวในมืออีกครั้งอย่างช้าๆ

“ช่วย.. อึก ช่วยเร็วกว่านี้ได้มั้ยครับ?” เสียงกระท่อนกระแท่นเอ่ยขอร้องอย่างลำบากจนเกือบฟังไม่จบประโยค แล้วซอกจินที่รู้สึกไม่อยากแกล้งแล้วจึงช่วยสานต่อสิ่งที่ทำค้างไว้ให้

“ปล่อยเสียงนายออกมา”

“ฮะ! อ๊ะ อ๊า!!” ร่างเล็กปลดปล่อยออกมาใส่ฝ่ามือใหญ่ ก่อนจองกุกจะซุกหน้ากับท่อนแขนตัวเองอย่างอับอายจนไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มเอ็นดูของซอกจิน เขาจับให้อีกคนหันมาประจันหน้ากันแล้วถามซ้ำ

“ไม่เคยจริงๆใช่มั้ย?” จองกุกพยักหน้าช้าๆอย่างอ่อนแรง

“งั้นฉันจะไม่รอแล้วนะ”

“อื้อ!” ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวพร้อมร้องออกมาไม่เบานักมื่อเรียวนิ้วที่เปื้อนคราบคาวขุ่นเมื่อครู่แทรกเข้ามาในช่องทางด้านหลัง ใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อจากอารมณ์เมื่อครู่เปลี่ยนสีเข้มขึ้นเพราะความเจ็บที่กำลังแล่นริ้ว เมื่อเข้าไปได้จนสุดซอกจินจึงขยับเข้าออกช้าๆให้อีกฝ่ายได้ปรับตัว

ไม่นานเสียงร้องเพราะความเจ็บก็เปลี่ยนเป็นเสียงครางเมื่อเริ่มปรับตัวได้ ซอกจินจึงเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีกแล้วทำอย่างเดียวกันจนอีกฝ่ายคุ้นชินพร้อมกดจูบไปตามร่างกายขาวข้างใต้

สักพักร่างสูงก็ถอนนิ้วออกมาแล้วถอดกางเกงออก โยนมันไปกองที่เดียวกันกับเสื้อผ้าอีกคนก่อนหน้า ค่อยๆจับท่อนขาขาวทั้งสองข้างให้แยกออกแล้วแทรกตัวเข้าไปตรงกลาง

“ถ้าเจ็บก็บอก”

“อื้ม! ด.. เดี๋ยว!” จองกุกดันหน้าท้องของคนที่กำลังจะแทรกกายเข้ามาในร่างกายของตัวเอง ซอกจินเลิกคิ้วมองอีกคน เพราะจะให้หยุดตอนนี้คงไม่ได้แล้ว

“ย.. อย่ารุนแรงกับผมนะครับ ฮึก...” เมื่อพูดเสร็จซอกจินก็กดแทรกแก่นกายกับช่องทางของอีกคนทันที เขาค่อยๆขยับเข้าไปทีละนิดเพราะเกรงว่าอีกคนจะเจ็บจนไม่มีความสุขไปด้วยกัน

“อา... ฉันเชื่อนายก็ได้จองกุก” ร่างสูงผ่อนลมหายใจเมื่อเข้าไปได้จนสุด ความรู้สึกคับแน่นทำให้ทั้งคู่รู้สึกอึดอัด แต่ซอกจินก็ต้องนิ่งค้างไว้เพื่อให้ร่างกายทั้งสองปรับตัวเข้าหากันก่อนค่อยๆขยับเข้าออก

คนด้านบนมอบจูบให้กับร่างเล็กเพื่อหลอกล่อให้เด็กหนุ่มผ่อนคลาย ก่อนเสียงครางเป็นจังหวะจะทำให้เขากล้าที่จะขยับเร็วขึ้น แล้วความเจ็บก็เปลี่ยนเป็นความกระสัน เมื่ออีกฝ่ายกำลังสุขสมซอกจินก็ไม่จำเป็นจะต้องกังวลว่าอีกคนจะเจ็บปวดเพราะร่างข้างใต้เผลอแอ่นสะโพกรับอย่างเผลอไผล แต่เพราะเป็นแบบนั้นทำให้เขาสามารถเข้าไปลึกขึ้นเช่นเดียวกับจองกุกที่รับรู้ถึงตัวตนของซอกจินมากขึ้น

และนั่นทำให้อารมณ์ปะทุขึ้นทันที

“อึก!.. อ๊ะ ร เร็วไป” เสียงสั่นเครือเพราะจังหวะที่ถูกส่งจากท่อนล่างพูดเบาๆพร้อมมือเล็กทั้งสองที่ดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้อย่างอ่อนแรง แต่ก็ไม่ช่วยอะไรในเมื่ออารมณ์ของซอกจินที่ขึ้นสูงจนยากจะควบคุม ฝ่ามือใหญ่เลื่อนไปกอบกุมแก่นกายของร่างเล็กแล้วขยับรูดรั้งอีกครั้ง

“คุณซอกจิน! อื้ม”

“รู้สึกยังไง... ดีมั้ย?” แม้แต่ซอกจินเองยังควบคุมตัวเองได้อย่างยากลำบาก จองกุกพยักหน้าให้ แต่นั่นยังไม่ทำให้ซอกจินพอใจเขาจึงแกล้งขยับสะโพกเข้าหาแรงๆอีกที

“ตอบฉันหน่อย”

“ดี... อะ ดีครับ อ๊า!” เมื่อได้ยินคำตอบที่พอใจร่างสูงจึงเผยยิ้ม ก่อนจะยิ่งขยับเข้าออกเร็วขึ้น พร้อมสะโพกเล็กถูกยกให้สูงขึ้นเพื่อรองรับตัวตนให้ได้ลึกกว่าเดิม

“อ๊ะ! ตรงนั้น..” จองกุกร้องออกมาเมื่อส่วนปลายของซอกจินไปโดนกับจุดกระสัน มือเรียวกำผ้าปูที่นอนแน่นพร้อมหลับตาเพราะความรู้สึกรุนแรงด้านล่าง จึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนอายุมากกว่าก่อนเขาจะแกล้งขยับไปใกล้จุดนั้น

“ตรงไหนเหรอ?”

“ตรงนั้น อ๊า!.. อย่า ก.. แกล้ง!” จองกุกหอบหายใจหลังพูดจบก่อนซอกจินจะขยับอีกครั้งตามคำขอของคนข้างใต้พร้อมมือที่รูดรั้งแก่นกายอีกคนไปด้วย

“เรียกชื่อฉัน”

“คุณซอกจิน! อ๊า!!”

            “อืม จองกุก...” ในที่สุดร่างเล็กก็ถึงจุดสูงสุดเช่นเดียวกับซอกจินที่ปลดปล่อยออกมาใส่ช่องทางของอีกคน จองกุกหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนซอกจินจะถอนกายออกมาแล้วค่อยๆวางสะโพกอิ่มลงบนเตียง











กลับไปอ่านและคอมเม้นท์ได้ที่ https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1662540&chapter=11